کنعانیون

سخنی که بر جان تو ننشست
چه سود که باز به زبان آرمش؟
بس است...
خاموش می‌مانم
و در این سکوت من
آرزوی شادی تو نهفته است...

خوشحالم که سخنم به کام جان تو شیرین افتاد...
تو را چه نیاز به شعر من؟
تو خود، سرود سبز آفرینشی ! 🍀

آمدن یوسف، رفتن یونس..
خدا هم گاهی قلم را میشکند،
اما هر نقطه را جایی دیگر
به خط روشن تقدیر میپیوندد.
پیامبران خسته را
گاه با خواب، گاه با وحی میخواند،
و تو را ای شکیبایِ ناشناخته
با همین نفس‌هایی که می‌آید و میرود...

آرام...
که دست نوشتن هنوز از صفحه روزگار برنداشته،
و هر "هنوزنیامده"
فقط دیرکردی است از قافله شوق.
بمان...
تا ببینی چگونه تقدیر
پیش از آنکه تو به پایان برسی،
راهت را به سرانجام میرساند
همان‌گونه که دریا
پیش از تشنگی ماهی
موج رحمت را میفرستد.